آن روز که آمدی امتی از تنهایی رها شد آن روز که آمدی ملتی جان دوباره گرفت وای کاش دوباره می آمدی دوباره می دیدیم که یاران زجر

وزندان کشیده ات بر گردت حلقه زده اند کاش دوباره می آمدی که در حضور نفس تو نفس های کوچک وکاذب نای تنفس نداشتند کاش دوباره

می آمدی تاغربت دوباره یاران نامیت در زمانه غیرت سوزی ووفا کشی پایان می یافت کاش دوباره می آمدی تا عافیت طلبان دیروز که در

روزهای سخنت مبارزه حکم تورا می شکستند وامروز داعیه داران انقلابت گشته اند به خانه هایشان می خزیدند کاش دوباره می آمدی تا ما

غربت عزیزانت اهل بیتت را حتی در حرم مطهرت شاهد نبودیم   وقتی که خوارج زمان به فرزندت در خانه خود وحرم تو اجازه سخن گفتن ندادند

واز دست ما هیچ برنیامد  جز بغض واشک وآه   کاش دوباره می آمدی تا زخم زبان دوستان نادان وتیر زهراگین دشمنان کینه توزت بیش از این

یاران صدیقت را آزار نمی داد کاش دوباره می آمدی تا از آنکه اورا نماد زنده بودن انقلاب خواندی تا هاشمی که برایش نذر قربانی کردی دراین

وانفسای بی وفایی وفرصت طلبی رویش های بی ریشه این قدر احساس تنهایی نمی کرد کاش دوباره می آمدی تا بردهان آنان که ربع قرن

رهبری و مدیریت الهی تو ورنج ومحنت یاران صدیقت را انحراف نامیدند می زدی  کاش دوباره می آمدی تا در سایه سار عرفان ومعرفت

وآزادی طلبی وانسان نوازیت جانی دوباره می گرفتیم کاش دوباره می امدی تا متحجرانی که گفتی کلامشان از شکنجه شاه بدتر بود امروز

فضا را بر یاران آزاد اندیشت تنگ نمی کردند کاش دوباره می امدی ای امام عزیز .