رِزْقُکَ مَبْسُوطٌ لِمَنْ عَصَاکَ وَ حِلْمُکَ مُعْتَرِضٌ لِمَنْ نَاوَاکَ عَادَتُکَ الْإِحْسَانُ إِلَى الْمُسِیئِینَ‏

 اى خداوند، خوان نعمتت براى آنان که نافرمانیت کنند گسترده است. و بردباریت در حق آنان که با تو خصومت ورزند مهیاست.

 نیکى در حق بدان شیوه توست‏

وَ سُنَّتُکَ الْإِبْقَاءُ عَلَى الْمُعْتَدِینَ حَتَّى لَقَدْ غَرَّتْهُمْ أَنَاتُکَ عَنِ الرُّجُوعِ وَ صَدَّهُمْ إِمْهَالُکَ عَنِ النُّزُوعِ‏

 و شفقت بر متجاوزان سنت تو. آن سان که درنگ کردن تو در مؤاخذت، ایشان را فریفته است که توبه نکنند و مهلت دادن تو آنان

را از گرایش به تو باز داشته است.

وَ إِنَّمَا تَأَنَّیْتَ بِهِمْ لِیَفِیئُوا إِلَى أَمْرِکَ وَ أَمْهَلْتَهُمْ ثِقَةً بِدَوَامِ مُلْکِکَ‏

 و حال آنکه در کیفر آنان درنگ کرده‏اى تا مگر به فرمان تو سر نهند، و آن را که مهلت عنایت کرده‏اى از آن روست که به دوام

 ملک خود اعتماد دارى.

فَمَنْ کَانَ مِنْ أَهْلِ السَّعَادَةِ خَتَمْتَ لَهُ بِهَا وَ مَنْ کَانَ مِنْ أَهْلِ الشَّقَاوَةِ خَذَلْتَهُ لَهَا

 پس هر کس که سزاوار سعادت باشد روزگارش به سعادت پایان یابد و هر که سزاوار شقاوت بود به شقاوتش خوار خواهى

ساخت.

کُلُّهُمْ صَائِرُونَ إِلَى حُکْمِکَ وَ أَمُورُهُمْ آئِلَةٌ إِلَى أَمْرِکَ لَمْ یَهِنْ عَلَى طُولِ مُدَّتِهِمْ سُلْطَانُکَ وَ لَمْ یَدْحَضْ لِتَرْکِ مُعَاجَلَتِهِمْ بُرْهَانُکَ‏

 همه بر مقتضاى حکم تو شوند هر چه شوند و بازگشت امورشان به توست. هر چند زمان سرکشیشان به دراز کشد از سلطه

تو فرو نخواهد کاست و چون در بازخواستشان شتاب نکنى ،حجت تو باطل نگردد.

لَمْ تَکُنْ أَنَاتُکَ عَجْزاً وَ لاَ إِمْهَالُکَ وَهْناً وَ لاَ إِمْسَاکُکَ غَفْلَةً وَ لاَ انْتِظَارُکَ مُدَارَاةً بَلْ لِتَکُونَ حُجَّتُکَ أَبْلَغَ وَ کَرَمُکَ أَکْمَلَ

‏
 نه درنگ ورزیدنت از روى ناتوانى بوده است و نه مهلت دادنت نشانه سستى. اگر از مؤاخذت دست باز داشته‏اى، نه از روى

غفلت بوده و اگر حکم خود به تعویق افکنده‏اى، نه از روى مدارا. بلکه تا حجتت رساتر افتد و کرمت کامل‏تر گردد

وَ إِحْسَانُکَ أَوْفَى وَ نِعْمَتُکَ أَتَمَّ کُلُّ ذَلِکَ کَانَ وَ لَمْ تَزَلْ وَ هُوَ کَائِنٌ وَ لاَ تَزَالُ‏

 و احسانت وافى‏تر و نعمتت تمام‏تر نمایان شود. همه این‏ها بوده است و همواره هست و خواهد بود.

وَ قَدْ قَصَّرَ بِیَ السُّکُوتُ عَنْ تَحْمِیدِکَ وَ فَهَّهَنِیَ الْإِمْسَاکُ عَنْ تَمْجِیدِکَ وَ قُصَارَایَ الْإِقْرَارُ بِالْحُسُورِ لاَ رَغْبَةً - یَا إِلَهِی - بَلْ عَجْزاً

 بار خدایا، خاموشى مى‏گزینم، که از ستایشگریت ناتوانم و زبان بر مى‏بندم، که از تمجید و تکریمت عاجزم. اى خداى من،

نهایت کوشش من اعتراف به درماندگى من است، نه آنکه نخواهم، که نمى‏توانم.

* فرازی از دعای چهل و شش صحیفه سجادیه در روزجمعه