امام سجاد در مدت بلند عمر امامت با برکت به احیای دوباره هسته شیعه پرداخت واصحاب ویاران خاص در کنار وجود ایشان رشد ونمو یافتند کسانی چون ابوحمزه ثمالی  ،ابان ابن تغلب ،سعید بن جبیر،...و متاسفانه مااز این امام بزرگ تصویری ناقص که مربوط به کربلا ست در ذهن داریم وبیماری ایشان بیشتر به اذهان تبادر می کند در حالی که آن بیماری کوتاه مدت بوده وامام در مدت قریب به 35سال امامت  تا ثیر گذاری  مهم فرهنگی وعلمی در دوره خود داشت وبه عنوان عالمی که مرجع سئوالات بود شناخته می شد

صحیفه سجادیه نیز تنها نگاشته در دست شیعه از اهل بیت است که با تقریر ایشان وقلم امام باقر نگاشته شد کتابی که عرفان واخلاق وسیاست را باهم دارد وبه تعبیر دکتر شریعتی فریاد با لب های دوخته است

رساله حقوق امام نیز که به تبیین حقوق متقابل افراد می پردازد از اسناد افتخار شیعه است ودعای ابو حمزه ثمالی که درآن به شیواترین وشیرین ترین زبان با خدا راز ونیاز می شود

وَلَئِنْ اَدْخَلْتَنِی النّارَ لاَُخْبِرَنَّ اَهْلَ النّارِ بِحُبّی لَکَ اِلهی وَسَیدی اِنْ

 و اگر به دوزخم ببری به دوزخیان گزارش می‌دهم که دوستت دارم ای خدای من و آقای من

کُنْتَ لا تَغْفِرُ اِلاّ لاَِوْلِیآئِکَ وَاَهْلِ طاعَتِکَ فَاِلی مَنْ یفْزَعُ الْمُذْنِبوُنَ

اگر نیامرزی مگر دوستانت و پیروانت را پس به که پناه برند گناهکاران

وَاِنْ کُنْتَ لا تُکْرِمُ اِلاّ اَهْلَ الْوَفآءِ بِکَ فَبِمَنْ یسْتَغیثُ الْمُسْیئوُنَ

و اگر اکرام نکنی مگر نسبت به وفادارانت پس به که استغاثه کنند بدکرداران

اِلهی اِنْ اَدْخَلْتَنِی النّارَ فَفی ذلِکَ سُرُورُ عَدُوِّکَ وَاِنْ اَدْخَلْتَنِی الْجَنَّةَ

خدایا اگر به دوزخم ببری این کار موجب خوشحالی دشمنت گردد و اگر به بهشتم ببری

فَفی ذلِکَ سُرُورُ نَبِیکَ وَاَ نَا وَاللهِ اَعْلَمُ اَنَّ سُرُورَنَبِیکَ اَحَبُّ اِلَیکَ مِنْ

موجب خوشحالی پیامبرت بشود و من به خدا سوگند مسلماً می‌دانم که خوشحال شدن پیامبرت را بیشتر از

سُرُورِ عَدُوِّکَ اَللّـهُمَّ اِنّی اَسْئَلُکَ اَنْ تَمْلاََ قَلْبی حُبّاً لَکَ وَخَشْیةً

خوشحال شدن دشمنت دوست داری خدایا از تو می‌خواهم که دلم را پرکنی از محبت و ترس از

مِنْکَ وَتَصْدیقاً بِکِتابِکَ وَایماناً بِکَ وَفَرَقاً مِنْکَ وَشَوْقاً اِلَیکَ یا

خودت و تصدیق به کتابت و ایمان به خودت و هراس و اندیشه از خود و اشتیاق به‌سوی خود

ذَاالْجَلالِ وَالاِْکْرامِ حَبِّبْ اِلَی لِقائَکَ وَاَحْبِبْ لِقآئی وَاجْعَلْ لی فی

ای صاحب جلال و بزرگواری مرا دوستدار لقای خویش کن و نیز لقای مرا دوست بدار