آقای جنتی که دیگر اورا باید خطیب الدوله نامید در نماز جمعه تهران مطالبی گفته که بیش از پیش از دید متعصابانه این فقیه شورای نگهبان پرده برمیدارد

ایشان از قوه قضاییه گله مند است که چرا فرزند شهید به شلاق متهم شده است در باره سخن ایشان نکاتی را متذکر می شوم

اولا اگر فرزند شهید بودن مصونیت قضایی می آورد چرا وقتی فرزند شهید بهشتی محاکمه ومجازات می شود ایشان سخنی نمی گویند وقتی فرزند شهید همت تحت تعقیب قرار می گیرد ایشان نگران نمی شود

وقتی علیه فرزند شهید مطهری در نماز جمعه شعار می دهندایشان اظهار ناراحتی نمی کند گویا از نظر ایشان از شهید وفرزند شهید هم می شود استفاده ابزاری کرد

ثانیا ایشان وهم فکرانشان ادعای عدالت ونفی رانت سیاسی می کنند چگونه است حال که نسیمی  از عدالت  گوشه قبای دوستان ایشان را گرفته است آزرده خاطر گشته اندآیا همین سخنان اثبات نمی کند

که عدالت ومساوات ومبارزه با رانت وغیره همه شعارهایی هستند برای فریب عوام وبازی با احساسات مردم وشهید ودیگر ارزشها فقط وسیله ای برای پیشبرد  اغراض سیاسی هستند

نکته دیگر  در سخنان جناب جنتی انتقاد او از مجلس به علت احضار  وزراء په مجلس است گویا حب و بغض کاررا به جایی کشانده که    استفاد ه مجلس  از اولین اختیارات  خود نیز برای حامیان دولت قابل تحمل نیست

 ونگهبان قانون خود به اجرای میلی  وحزبی قانون معتقد است ومجلس را رام ومطیع دولت محبوب خود می خواهد

دیگر خبط آشکار ودور از عدالت امام جمعه تهران این است که کسی را که هنوز هیچ جرمی برای او در دادگاه اثبات نشده مجرم فراری می خواند ایشان به عنوان عضو شورای حساس نگهبان وخطیب جمعه بودن باید بر منصفانه  سخن گفتن و عادلانه قضاوت کردن احتیاط بیشتری به خرج دهد

 با این حال به خاطر تعصب سیاسی وحب وبغض  جناحی این گونه سخنی می گوید وبدیهی ترین مسائل اخلاق را زیر پا می گذارد  وقبل از اثبات جرم  متهم را مجرم خطاب می کند آن وقت چگونه از دیگرا ن توقع دارند

دید مثبت به اعضای شو رای نگهبان داشته وآنها را اهل عدالت وانصاف وبی طرفی خصوصا در مواقع حساس چون انتخابات بدانند وتصمیمات وتاییدات انها را قانونی واخلاقی وبی طرفانه ببینند.  

                                     تا کی درپرده می مانی؟

                         تا کی از پشت ابر می تابی ؟

                        نامحرمان حرمت شکن

                        نااهلان عزت فکن

                         نامت را به یغما برده اند

                         دل خلق به نامت دزدیده اند

                        سیاست بازان حق ناشناس

                       نا ن نامت می خورند ای دل شناس

                          بی هنر های هرزه گو

                     می فروشند دین با دروغ مهر تو

                     مگر بیمارتو لب بسته نیست ؟

                   پس فاش کن اسرار آن که باتو نیست

                 مگر باید برمکر وادعا مومن شویم

               بر دغل کاران صد دل خوش بین شویم

             بنما که تو آن نیستی که اینان دم می زنند

              گو تو آنی که ازحکمش سر می زنند

 چه جمعه ها که یک به یک غروب شد نیامدی

چه بغض ها که در گلو رسوب شد نیامدی

خلیل آتشین سخن تبر به دوش بت شکن

خدای ما دوباره سنگ وچوب شد نیامدی

برای ما که خسته ایم نه ولی برای عده ای 

   چه خوب شد نیامدی

تمام طول هفته را به انتظار جمعه ام

دوباره صبح وظهر نه غروب شد نیامدی

سالهاست که سینما نمی ر وم ولی گاهی در مسافرت با اتوبوس فیملهای سینما را می بینم واین چند سطر را به خاطر آخرین فیلمی که دیدم   می نویسم  فیلم (افراطیها )که در اسم وبازیگر تقلیدی آشفته از اخراجیها ست خود اخراجیها که جزء فیلمهای نازل در فرم ومحتوا بود حال فیلمی که بخواهد از آن تقلید کند چه وضعی پیدا می کند یک ملغمه ای از رقص وآواز وتمسخر دین ودینداری با فیلمنامه ای سرگردان وسست وضعیف سینمای امروز ما دوباره ارتجاع به دوره طاغوت کرده وفیلم فارسی ومبتذل به اسم فیلم شاد وطنز  سینما ومخاطب را به تمسخر گرفته است فیلمهایی که به خاطر نداشتن دو عنصر اندیشه وهنر به لودگی وابتذال رو آورده که باعث به احتضار افتادن حیات سینما گشته است

وقتی آزادی اندیشه در فرهنگ نباشد واهل درد وتفکر از کار فرهنگی کناره می گیرند لازمه اش حاکمیت آزادی ابتذال است  واتفاقی که در رژیم پهلوی افتاد  دوباره تکرار می شود

دهه شصت در سینمای ایران یک احیاء وانقلاب جدی بود که باعث پدید آمدن آثار ارزشمند ورشد سینما گران فرهیخته بود واین به خاطر مدیریت متفکرانه وآزاد منشانه  (آزادی صحیح )از سویی و اعتماد به بزرگان سینما از سوی دیگر بود  وقتی در افراطیها بازی نازل کسی چون اکبر عبدی را می دیدم یاد علی حاتمی می افتادم که در دهه شصت از کسانی چون اکبر عبدی چه بازی های عالی می گرفت

به حال جهانگیری کارگردان فیلم هم که زمانی تحت تاثیر فضای درست سینما سهمی در فیلم دفاع مقدس داشت  دلم می سوخت که حال اونیز برای عقب نماندن از قافله تن به چه وضعیت پلشتی داده است

تکرار می کنم تا اندیشه واندیشمند در فرهنگ وهنر دوباره جایگاه خود را نیابد وتا  زمینه ساخت فیلم اجتماعی وسیاسی وفکری  فراهم نشود وضع همین است وساخته شدن فیلم اجتماعی قوی  احتیاج به سعه صدر و اعتماد به بزرگان فرهنگ دارد