سلام بر شما. دوست من، بين تسليم و شكست مذاكرات لزوماً يك تمديد 7 ماهه وجود ندارد، مي شد با تمديدي به مراتب كوتاهتر از 7 ماه هم در برابر درخواست طرف مقابل نه نگفت و هم تسليم نشد. يا اين كه بين زانو نزدن و بين گردن برافراشتن فاصله اي وجود دارد و ما الان به زانو نزدن افتخار مي كنيم نه به گردن برافراشتن. در صورتي كه نظر رهبري را گوش مي كرديم و به جاي اين كه رفع تحريم را تنها راه مديريت كشور بدانيم بكارگيري اقتصاد مقاومتي و بهبود مديريت كشور و استفاده از ظرفيت هاي ملي را راه حل خنثي سازي تحريم ها مي دانستيم هم عزتمان حفظ مي شد و هم طرف مقابل ناچار به رفع تحريم مي شد. و بحث ديگر اين كه اكنون ديگر وقت طرح فرضيه و توجيه آن نيست بلكه عمل است و دفاع از كارنامه، اگر چه دولت در خصوص نظام بانكي و كنترل نقدينگي به خوبي عمل كرده است ولي در بقيه مسائل اقتصادي اعم از شفافيت و سلامت و مبارزه با رانت و كمك به توليد و ... عملكرد ضعيفي داشته است و مهمتر اين كه مذاكرات مستقيم با آمريكا نيز نتوانسته موجب رفع تحريم ها گردد و تنها به لحاظ هسته اي ما هستيم كه نقد را در برابر نسيه اي كه آزادسازي بخش كوچكي از پول خودمان است داده ايم. در صورتي كه ما بايد در برابر شفاف سازي هسته اي نقداً كاهش تحريم ها را مي گرفتيم. در هر صورت امريكا و غرب با توجه به خنثي كردن رشد و توسعه هسته اي ايران چندان از تمديد همين شرايط متضرر نمي شوند و زمان به ضرر ما در گذر است و نبايد اين حس ايجاد شود كه دولت اينقدر مذاكرات را تمديد خواهد كرد كه به نتيجه برسد و يا به عبارت ديگر هيچ راهي جز لغو تحريم ها را دنبال نمي كند.