امروز که برای خا ک سپاری یکی از اقوام به باغ بهشت رفته بودم در حین تشیع جنازه تعدادی از  به تشییع امدگان را دیدم که می گفتند و می خندیدند  یاد جمله ای از مولا علی (ع) افتادم

وَ قَدْ تَبِعَ جِنَازَةً فَسَمِعَ رَجُلاً یَضْحَکُ، فَقَالَ عَلَیْهِ السَّلام :

کَاءَنَّ الْمَوْتَ فِیهَا عَلَى غَیْرِنَا کُتِبَ وَ کَاءَنَّ الْحَقَّ فِیهَا عَلَى غَیْرِنَا وَجَبَ وَ کَاءَنَّ الَّذِی نَرَى مِنَ الْاءَمْوَاتِ سَفْرٌ عَمَّا قَلِیلٍ إِلَیْنَا رَاجِعُونَ! نُبَوِّئُوهُمْ اءَجْدَاثَهُمْ وَ نَأْکُلُ تُرَاثَهُمْ کَاءَنَّا مُخَلَّدُونَ بَعْدَهُمْ، نَسِینَا کُلَّ وَاعِظٍ وَ وَاعِظَةٍ وَ رُمِینَا بِکُلِّ جَائِحَةٍ!

طُوبَى لِمَنْ ذَلَّ فِی نَفْسِهِ، وَ طَابَ کَسْبُهُ، وَ صَلَحَتْ سَرِیرَتُهُ، وَ حَسُنَتْ خَلِیقَتُهُ، وَ اءَنْفَقَ الْفَضْلَ مِنْ مَالِهِ، وَ اءَمْسَکَ الْفَضْلَ مِنْ لِسَانِهِ، وَ عَزَلَ عَنِ النَّاسِ شَرَّهُ، وَ وَسِعَتْهُ السُّنَّةُ، وَ لَمْ یُنْسَبْ إ لَى بِدْعَةِ.

قال الرضى اءقُولُ:

وَ مِنْ الناسِ مَنْ یَنْسُبُ هذا الْکَلامَ إ لى رَسُولِ اللّهِ، ص وَ کَذلِکَ الَّذی قَبْلَهُ.

ترجمه :

از پى جنازه اى مى رفت ، مردى را دید که مى خندید. امام (ع ) به او فرمود:

گویى که مرگ بر دیگران مقرر شده ، نه بر ما و گویى حق بر غیر ما واجب شده و گویى ، این مردگان که مى بینیم ، مسافرانى هستند که بزودى به نزد ما باز مى گردند آنها را در گورهایشان مى گذاریم و اموالشان را مى خوریم ، پندارى ، که پس از آنها جاودانه خواهیم زیست . سپس ، هر اندرز دهنده اى را چه مرد و چه زن فراموش مى کنیم و خود را به دست هر بلا و آفت مى سپاریم . خوشا به حال کسى که نفس را به فروتنى وادارد، و کسبش پاک و شایسته و نیتش پسندیده و خلق و خویش نیکو باشد. زیادى مالش را انفاق کند و سرکشى زبانش را مهار نماید و شرّ خود را از مردم دور دارد. و سنت بر او دشوار نیاید و به بدعت نسبتش ‍ ندهند.من مى گویم بعضى از این سخن و سخن پیش از آن را به پیامبر (ص ) نسبت داده اند.  نهج البلاغه حکمت 118

وبا خود اندیشیدم که چه شده است ؟که هیچ چیز بر غفلت وغرور وفراموشی ما تاثیر نمی کند حتی مرگ دوستان وکسان چرا می پنداریم که جاودانه هستیم ؟ چرا تا لحظه آخر مرگ را باور نداریم ؟