حیف ومیل بودجه های عمومی این روزها در بسیاری از مدیریت ها به یک عادت تبدیل شده است از  فدراسیون فوتبال برای خرج های میلیاردی با نتیجه گیری های منفی و مفتضح  گرفته تا مدیریت های فرهنگی از جمله مدیریت صدا وسیما و دراین میان تنها چیزی که گویا برای آقایان اهمیت ندارد شعور واحساس مردمی است که چشم به مدیریت اینان دوخته اند

 مدتی است که شبکه سه سیما سریالی سطحی ونازل و بی محتوا به نام (خانه اجاره ای) پخش  می کند که یک افول و عقب گرد در عرصه طنز است که هم در محتوا وهم فرم بشدت نازل است کارگردان سریال که مطرح ترین فیلمش (چند می گیری گریه کنی ؟)است موضوع همان فیلم را به نوعی دراین سریال کش داده است و با تمسخر مساله مرگ و مراسم آن می خواهد مخاطبان را بخنداند که به نظر نگارنده در همان فیلم سینمایی چند سال پیش هم موفق نبود تا چه رسد به کلیشه و تکرار آن در سریالی تلویزیونی ،

در پرانتز به این نکته اشاره کنم که  مایه تمسخر قراردادن موضوعات مهمی چون مرگ مساله ای نیست که در جامعه ورسانه داعیه دار دین قابل توجیه باشد مرگ از جمله منابع معرفت وعبرت گیری واندیشه ورزی است که بزرگان دین توجه و تفکر در باره آن را مایه تزکیه و رستگاری دانسته اند وآن وقت سیمای مدعی دین داری نه تنها برنامه های سازنده در توجه دادن مخاطبین به این مقوله نمی سازد بلکه اصل آن راهم به تمسخر می گیرد و معلوم نیست چه هدفی را دنبال می کند ؟

اما فرم طنز  به کار رفته در این سریال هم کودکانه است و بیشتر تقلیدی ناشیانه از برخی فیلمهای  کارتونی با مایه طنز است  که نوعی لودگی کودکانه است تا طنز اندیشمندانه ،براستی  چرا مدیران سیما با وجود فیلمسازان مطرح طنز در کشور، بودجه وفرصت های ملی را در اختیار افرادی ناشی ونابلد قرار می دهد ؟چرا در همه ارگان های فرهنگی وغیر فرهنگی برای گرفتن بودجه اندک هزار شرط وشروط قرار داده می شود آنگاه سیمای به اصطلاح ملی براحتی وحاتم وار بودجه کلان را درخدمت کسانی قرار می دهند که غیر از اتلاف عمر وسرمایه جامعه  سودی برای آن ندارند ؟