استاد جوادی آملی وآقای هاشمی دو خطیب برجسته نماز جمعه بودند که هردو بعد از حوادث سال گذشته به نوعی از امامت جمعه کناره گیری کرده اند بررسی اجمالی شخصیت این دو بزرگوار
ودیدن اشتراکات فکری وسلوک اجتماعی سیاسی آن دو مارا در شناخت وضعیت فعلی کشور وعلت محروم شدن جامعه از بیانات حکیمانه وهوشمندانه آنها یاری می دهد هردو شخصیت شاگرد امام ،انقلابی ،ومورد اعتماد ویژه امام بوده اند
البته استاد جوادی کمتر منصب سیاسی داشته است وبیشتر شخصیتی علمی حوزوی است که چون استاد خود علامه طباطبایی به احیای معارف قرآن وحکمت اسلامی در حوزه اهتمام دارد
وجناب هاشمی شخصیتی سیاسی است که از استوانه های انقلاب از ابتدا تا کنون به شمار می رود ونقطه بارز مشترک در هردو شخصیت نوعی عقل گرایی توام با ایمان است
یکی در حوزه معارف دینی ودیگری درعرصه سیاست دینی در واقع کوشش هردو در اشکار کردن پیوند عقل ودین یکی در حوزه علوم دینی ودیگری در اجتماع وسیاست است جوادی فقیه حکیمی است که جامعیت دین را در آمیختگی عقل وایمان می بیند
وهاشمی روحانی مبارز وسیاست مداری که سیاست ودینداری را در کنار عقل می جوید وبا تاسف در این سالها با حاکمیت فضای افراطی گری وقدرت گرفتن عقل ستیزی البته با نام دین با عث شده که حکیمان علمی وسیاسی در فشار وانزوا قرار گیرند
وتحمیل انزوا بر چنین شخصیت هایی هم معلول عقل ستیزی وهم علامت غلبه احساس وجهالت در جامعه است وروشن است که در جامعه ای که چراغ عقل در آن کم سو شود همه نوع آفت وآسیب سیل وار هجوم خواهد آورد عقل ونمادهای آن حفاظ وسلاح جمع وفرد است
ومهم ترین خواسته دشمن گرفتن این سلاح از دست ماست به هوش باید بود که ایمان احساسی بی عقل جز تعصب وتکفیر وتخریب.... نمی افزاید