1- امام صادق (ع )به عنوان شارح و مفسرومبین اصلی مکتب شیعه شناخته می شود گرچه مکتب شیعه با پیامبر (ص )آغاز می شود و در واقع تشیع همان اسلام اصیل است که بانزول وحی وآیات الهی شکل می گیرد اما با رخنه انحراف در خط سیر اسلام بعد ازپیامبراکرم (ص) وتدوین اسلام قلابی در کنار اسلام اصیل و به حاشیه راندن ارکان اسلام ناب، تا مدتها حقایق بلندی ازدین اسلام  ازدسترس مومنان دورنگه داشته شد تا این که در زمان امام صادق (ع) فرصتی حاصل شد تا حقایق پنهان خصوصا درباره مساله مهم امامت توسط این امام همام بر همگان آشکارشود

2-اما این امام بزرگوار نیز مثل اجداد طاهرینش میان مسلمین  وحتی شبعیان مظلوم است ظلم یک عده همان بی اعتنایی به مقام بلند علمی ومعنوی وملکوتی ایشان است که به جای رجوع به دریای علم ومعرفت این عالم الهی که متصل به غیب و یقین است دست به دامن کسانی شده اند که خود در حبس حدس وظن وگمان هستند

وبه تعبیر خود آن امام  بزرگوار وقتی در مسجد دیدند  که مرذم به گرد ابوحنیفه جمع شد ه اند فرمود :  اینان دریا را رها کرده اند وبه پارچه ای خیس پناه آورده اند تا عطش خودرافرونشانند وحضرت همان جا ابوحنیفه را نفرین کرد که از کسانی است که  صد عن سبیل هستند و مردم را از راه خداوند بازمی دارند

اما ما شیعیان وعالمان شیعی نیز در حق این بزرگوار جفا می کنیم چرا که سالهای طولانی است فقط بر جنبه فقهی احادیث امام صادق تکیه و تاکید می شود واز احادیث کلامی و تفسیری وعرفانی غفلت می شود .امامی که قبل از انکه فقیه باشد مفسر قران و وحکیم و عارف واصل است فقط به عنوان یک عالم فقیه معرفی می شود

 درحالی که کرامات عرفانی آن حضرت ونکته های ناب قرآنی وسخنان حکیمانه آن حضرت شخصیتی فراتر تر از یک فقیه را جلوه گراست کافی است که کسی در حدیث معروف بصری  که از امام صادق نقل کرده تامل کند تا ببیند خلاصه سیر وسلوک و آداب عرفان درآن مطرح شده است  درآن حدیث که حضرت ضمن توصیف علم حقیقی وبیان این که علم نوری است که خدا دردل بندگان خاص می اندازد شرایطی را برای به دست آوردن چنین علمی بیان می کند که در واقع تبیین  عصاره عرفان واخلاق است .

3-از آنجا که شیعه به مکتب جعفری شناخته می شود به این نکته هم اشاره کنم که در سالهای اخیر عده ای با طرح قرائت های مختلف ازدین جفاکارانه تشیع وتسننن را دو قرائت درعرض هم از اسلام برشمردند وبه هرد و یک درجه اعتبار وارزش دادند

و با چشم پوشیدن براین مساله واضح که تشیع متصل به یقین وعلم لدنی وخدادادی ائمه اطهار است درحالی که تسنن مجموعه  ای از ظن وگمان های انسان های متو سط  است تفاوت ماهوی  وگوهری این دورا از جهت ارزش علمی نادیده گرفتند

درواقع اینان یقین را با شک وظن در یک مرتبه قرار دادند وهمین دلیل سستی سخنشان بود تفاوت تشیع وتسننن به دونوع قرائت نیست بلکه به دوروش برای رسیدن به حقیقت است تشیع روشی است  که برعلم وعالمان اهل یقین  یعنی ائمه طاهرین تکیه می کند که نشانه های یقین در گفتار.رفتارشان واضح وآشکاروفراوان است وتسنن روشی است که درپیمودن را ه علم ودین بر عصای گمانه زنی وعلم ناقص بشری وظن فقیر افرادگرفتار جهل وخطا  تکیه دارد