دیروز در مجله پارسی نامه نوشته ای رو خواندم که درباره برخی نظریات شریعتی سخن گفته بود وظاهرا نویسنده هم یک طلبه وروحانی بود واز جهاتی  احساس وظیفه کردم که به این نوشته پاسخ دهم اول به این جهت که این مطلب  نوشته ای به دور از روش تحقیقی بلکه با برخورد کاملا گزینشی با آثار شریعتی، مخاطب ناآشنارا درباره ایشان کاملا به اشتباه می افکند و قدرت قضاوت درست را ازاو می گیرد.

 دوم این که مولف آن یک فرد حوزوی است و سنت سخن محققانه گفتن بزرگان حوزه ایجاب می کند که برادران روحانی سخنی نگویند که نه تنهاباعث تنویر افکار نشود بلکه بدبینی را نسبت به روحانیت ایجادمی  کند انتظار از حوزه سخنان محققانه است نه برش ها وبرداشت های ژورنالیستی وبه سبک مجلات زرد

  لذا نکاتی را دراین باب مطرح می کنم

1- شناخت وشناساندن هر اندیشمند و متفکری باید با نگاه به مجموعه گفتار وتفکرات او باشد نه توجه به یک قطعه یا چند جمله دریک کتاب و نوشته توصیه قرآن به ما این است که حتی دربرخورد وقضاوت درباره دشمن دین از مرز عدالت خارج نشویم (لایجرمنکم شنان قوم الاتعدلوا اعدلوا هم اقرب للتقوی) و معنای عدالت در تحقیق دیدن همه مبانی ولوازم یک اندیشه وسپس قضاوت درباره آن است .

چرا مولف محترم آن همه دفاع شریعتی از اسلام ناب وتشیع حسینی وعلوی وحتی روحانیت شیعه را ندیده وبه یک برش خام بسنده کرده است؟ چرا از سخنان  شزیعتی که بارهااز روحانیت اصیل دفاع کرده ومی گوید زیر هیچ قرارداد استعماری را روحانیت امضانکرده نمی گویید؟ چرا از بیان زیبایی اودر تجلیل از خانه حضرت علی واهل بیت که آن را به مثابه کعبه خود می داند چیزی نگفته اید؟

چرا ازشرح و تفسیر زیبا و هنرمندانه او بر صحیفه سجادیه و تجلیل از امام سجاد (ع)که به تعبیر زیبای شریعتی در صحیفه سجادیه امام با لب دوخته فریاد علیه ظلم سر داده حرفی نمی زنید ؟چرابه نظریه مهم (امت وامامت) شریعتی که بهترین بیان درباره اسلام اجتماعی ومردمی با محوریت امامت ولایت است توجه نکرد ه اید ؟وموارد بسیار دیگر که مجال پراداختن به آنها نیست لذا به نویسنده محترم پیشنهاد می شود مطالعات خود رادرباره ایشان کامل کند آن وقت دست به قلم ببرد.

2-نکته دیگر که لازم می دانم تذکر دهم این که شریعتی یک متفکر دینی است باهمه ضعف ها وقوت هایش  او یک مصلح دردمندی است که در زمانه هجوم فرهنگی سیاسی استبداد و استعمار به مبانی دینی به دفاع از اصول و آرمان های تفکر وحیات دینی پرداخت والبته به علل مختلف در برخی موارد دچار افراط وتفزیط هم شد .

اما این باعث نمی شود درمورد او این گونه جفاکارانه وغیر منصفانه قضاوت کنیم، شریعتی هرکه بود وهر گونه می اندیشید یک خصوصت برجسته داشت و آن قرار داشتن در صف مدافعان اسلام سیاسی واجتماعی است  .

شریعتی به درستی فهمیده بود که اسلام  وتشیع دین زندگی و مسئولیت و مبارزه باظلم است وگوهر حرف هایش همین بود، او ازکسانی که خواسته یا ناخواسته دین را اخته و بی مسئولیت و ظلم پذیر معرفی می کنند  می نالید و می گفت که این فکر بهترین خدمت را به ظالمان ومستکبران می کند.

 برادر عزیز در زمانه ای که تفسیر سکولاری ازدین رواج یافته وبرخی روشنفکران دین محافظه کار و فارغ از اجتماع وسیاست راترویج می کنند تفکرات شریعتی جزء بهترین مخالفان و مبارزان با این نوع اندیشه انحرافی است وخیلی ناشی گری فکری وسیاسی می خواهد که دراین زمان علیه کسی جبهه گیری کنیم که مدافع اسلام انقلابی است و غافل باشیم از این که این عمل ناخواسته خدمت به جبهه سرمایه داری وروشنفکری بیمار است نه خدمت به دین وتشیع واسلام اصیل .