حرم امام رضا حریم امن وقدس وصفای شیعیان خصوصا ایرانیان است حرم آقا کعبه دل ماست در تنگناهای زندگی در احساس تنهایی ها در درماندگیهای روحی در حس غربت ها یک جای دل باز یک دوست وصاحب دلنواز یک طبیب مهربان یک مونس وآشنا هست که به خانه پراز عطر ملائکش به خیمه ملکوتی اش به شهر با صفایش به گلدسته های دوست داشتنیش به ضریح زیبایش به شبهای روشن مرقد مقدسش به روزهای رویایی دریار دلکشش پناه می بریم.

 و در حرم  رحمت و بهجت و حشمت مولا زندگی ومعنا وسرور ورضا می یابیم ولبریز حس حضور در ملکوت می شویم بهشت ما ایرانیان مشهد رضاست وخدامی داند که تک تک ما چه خاطرات دلنشین و چه حس های شیرینی از روضه رضوان رضا در دل و جان داریم.

 صحن و سرای آقا ظاهر و باطنش بوی فردوس برین می دهد  وهر زائری در جای جای حرم عطوفت و رافت پدرانه اقا را باجان ودل حس می کند که خود فرمود :

(امام باید خوشبو باشد و بوى مشک از وى به مشام مردم برسد، از مردم به خودشان سزاوارتر باشد، و از پدر و مادر براى آنها مهربانتر باشد، و از همه مردم بیشتر در پیشگاه خداوند متواضع و فروتن باشد، و باید بیشتر از مردم به او امر و نواهى خداوند عمل کند، و دعایش مستجاب گردد، )(1)

وقتی دل ها از خود دلگیراست و قتی دعاها و درخواست های آلوده مان به آسمان ره نمی برد می دانیم ساحتی مقدس ومولایی مستجاب الدعوه وکیمیاگری کریم هست که درهای بسته را می گشاید و دعاهای در راه مانده را به مقصد می رساند و قلب های خاکی را زر افلاکی می بخشد.

 که فرمود : (امام کسی است که دعایش مستجاب گردد، و بطورى که اگر در باره یک سنگ بزرگ دعا کند آن سنگ از میان دو نصف گردد)(2)

البته ما هم که دل به این آینه های آسمانی بسته ایم وبه این آیه های انسانی ایمان داریم، باید نشانه هایی از آن ملکوتیان را درخود از خدا بخواهیم که فرمود :

(مؤمن، مؤمن نباشد تا آنگاه که سه ویژگى در او باشد: سنّتى از پروردگارش و سنّتى از پیامبرش و سنّتى از امامش. امّا سنت از پروردگارش رازدارى است و امّا سنّت از پیامبرش نرم رفتارى با مردم و امّا سنت از امامش شکیبورزى در تنگنایى و تهیدستى است. )(3)

یادمان باشد که وقت طلب حاجت از  محضر آقا بیش از حوایج دنیوی کمالات انسانی راطلب کنیم و از نشانه های که امام علم و معرفت در توصیف عقل الهی کامل گفت طلب کنیم

 (خرد مرد مسلمان کامل نشود تا آنگاه که ده ویژگى در او باشد: به نیکى او امید رود و از بدى او آسودگى باشد و نیکى اندک دیگرى را بسیار شمارد و نیکى بسیار خویش را ناچیز داند، از نیاز خواهى [دیگران] از او دلگیر نمی شود و از علم جویى در طول عمرش دلخسته نمی شود

و تهیدستى در راه خدا را بیشتر از توانگرى دوست می دارد و خوارى در راه خدا را از بزرگ مندى در نزد دشمن خدا خوشتر دارد. و گمنامى براى او رغبت انگیزتر از بلندآوازگى است. سپس امام فرمود، دهمى و چه دهمى؟از امام علیه السّلام پرسیده شد: آن چیست؟

 امام علیه السّلام فرمود: کسى را نبیند مگر آن که گوید:او از من بهتر و پارساتر است، به راستى جز این نباشد که مردم دو گونه اند: مردى بهتر و پارساتر از او و مردى بدتر و فرومایه تر از او ، پس آن هنگام که بدتر و فرومایه تر از خویش را ببیند بگوید: شاید نیکى و خوبى او در درون و باطن اوست و این نیک باطنى برایش بهتر است و نیکى من آشکار است و نیک ظاهرى براى من بدتر است و چون بهتر و پارساتر از خویش را ببیند در برابرش فروتنى کند تا هم پاى او گردد؛ )   تحف العقول-ترجمه حسن زاده

قربان جود و کرمت آقا که می دانم حاجات مارا بهتر از ما می دانی وکریمی هستی که قبل از به زبان آوردن حاجت عطا می کنی کویر دلمان تشنه باران پربرکت بخششت است آقاجان

( ریّان بن صلت می گوید: در خراسان خدمت امام رضا- علیه السّلام- رسیدم و با خود گفتم از آن حضرت تعدادى از درهمهایى که به اسم ایشان زده شده است خواهم خواست. وقتى که خدمت امام رسیدم به غلامش فرمود: ابو محمّد از این درهمهایى که اسم من روى آنهاست می خواهد، سى درهم بیاور.

 پس غلام دراهم را آورد و من گرفتم. باز با خود گفتم: اى کاش! از لباسهاى خود نیز به من می پوشانید، این بار هم به سوى غلام متوجه شد و گفت: به آنان بگو لباسهایم را نشویند و همان گونه بیاور. غلام، یک پیراهن و شلوار و نعلینى نزد من آورد).(4)

1و2- کتا ب المواعظ-ترجمه عطاردى  ص : 129

3و4-تحف العقول-ترجمه حسن زاده 805