در دنیای گذشته انسان با دو ساحت در ارتباط بود عرصه واقعیت وعرصه حقیقت  واقعیت یعنی آنچه که هست وحقیقیت یعنی آنچه که باید باشد ، وهمواره تلاش بر این بود که واقعیات به سمت حقایق جهت گیری شود

ابزار کار وحرکت در دنیای واقعیت بیشتر حواس پنج گانه انسان وتجربیات بوده است  یعنی انسان باطبیعت با محسوسات به وسیله حواس وتجربه ارتباط برقرار می کرد با چشم وگوش ولمس وامثال آن ودر دنیای حقیقی با تعقل وقلب وفطرت ارتباط می گرفت

 یعنی با ملکوت با مجردات با عوام برتر وبالاتر از همه با خدایی هستی به وسیله عقل وقلب وفطرت مرتبط  می شد وهدایت گر وتقویت کننده ورشددهنده این نهادها پیامبران بودند

 وامروزه انسان با دنیای جدید تحت عنوان دنیای مجازی درارتباط است و  وسیله ارتباط تکنیک است ومولود برتر تکنیک بشری یعنی رایانه  واینترنت بنابراین بشر جدید بعد جدیدی از وجود را تجربه می کند تحت عنوان وجود مجازی که برای گذشتگان میسور نبود واین دنیای مجازی محاسن ومعایب خاص به خود را دارد

 مهم ترین حسن آن امکان ارتباط و تبادل رای ونظر دو انسان است که از هم دور هستند ودسترسی محسوس به هم ندارند اما معایب آن هم کم نیست ومهم ترین آن جدا شدن انسان ها از دوعالم واقعیت وحقیقت است، 

 در دنیای مجازی انسان هم از طبیعت وسایر جلوه های واقعی هستی که خود آیات بزرگ حقیقت وخداوند است دور می شود وهم در کنار آن از عوالم حقیقی که عالم ملکوت است

 چرا که در دنیای مجازی به نوعی انسان را با شبه واقعیت ومثل واقعیت ونه خود واقعیت مشغول می شود واین مشغول شدن به مشابه ها  غفلت و فراموشی از واقعیت ها فرسایش   جان  را برای او  به همراه می آورد

ودر دراز مدت ، عقل ودل آدمی  که زندگی وحیاتش در زنده بودن نام ویاد حقیقیت در او وتماس با واقعیت است را به مردگی وافسردگی می کشاند  وبه جای تعقل تخیل و به جای تعبد اعتیاد وعادت می نشیند .

ونتیجه ارتباط وحضور مستمر در دنیای مجازی روح وشخصیت انسان را هم به مجاز می برد وآنگاه است که آدمی تغییر هویت داده و به جای انسان واقعی یا حقیقی می شود انسان مجازی ،وطبیعی است که انسان مجازی دیگر قدرت ارتباط دقیق ودرست با واقعیات وحقایق را ازدست می دهد

و در زندگی واقعی به عدم تعادل می افتد واز رشد ونمو حقیقی باز می ماند وبلکه اصلا توان درک ودیدن واقعیات وحقایق را از دست می دهد واین کم زیانی نیست وشاید یکی از مصادیق بارز خسران انسان آخر الزمان است که سرمایه وابزار دیدن وفهم واقعیات ورسیدن به حقایق را از اساس از دست می دهد که فرمود: والعصر ان الانسان لفی خسر ؟