درادامه بحث امربه معروف ونهی ازمنکر به رابطه این اصل و رشد می پردازیم  ابتدا تعریفی از رشد می دهیم مراد از رشد حرکتی آگاهانه  به سمت هدفی  متعالی برای ارتقاء وضعیت فعلی ورسیدن به آن هدف است  ،درواقع موجودات چند دسته هستند

برخی اساسا حرکتی ندارند ووضعیتشان قابل تغییر اساسی نیست مثل سنگ وجمادات وبرخی حرکت وتغییر وتحول دارند اما آگاهانه وبا انتخاب نیست بلکه غریزی است مثل حرکت نباتات وحیوانات

اما انسان موجودی است که هم می تواند حرکت کند ووضعیت فعلی خودرا تغییر دهدوبه بالاتر ارتقاء یابد وهم این حرکت آگاهانه وهمراه انتخاب واختیار است در قرآن چندمورد درکنار امر، رشد آمده است وبرخی امرها همراه رشد و از برخی نفی کننده رشد یاد شده است .

در جایی از زبان مومنان درخواست امر و رشد توام می شود( رَبَّنا آتِنا مِنْ لَدُنْکَ رَحْمَةً وَ هَیِّئْ لَنا مِنْ أَمْرِنا رَشَداً ) ودرجای دیگر امر طاغوتیان مثل فرعون را مخالف رشد می داند( وَ ما أَمْرُ فِرْعَوْنَ بِرَشید) ولازمه آن منطقی آن این است که امر غیرفرعونی ومومنانه رشید است.

 (فَلْیَسْتَجیبُوا لی‏ وَ لْیُؤْمِنُوا بی‏ لَعَلَّهُمْ یَرْشُدُونَ )لازمه ایمان به خدا رشد است ودعوت به ایمان مایه رشد است

 واین که برخی به این شبهه دامن می زنند که امربه معروف باعث جلوگیری از تجربه وانتخاب ورشد شخصیتی می شود بازگشت به عدم شناخت حقیقت ایمان وامربه معروف و رشد وجامعه ایمانی  دارد

از نظر قرآن ایمان تنهایک امرقلبی که دردرون هر فرد باشد نیست بلکه علاوه برآن ایمان دارای حیات بیرونی وآثار خارجی است وولایت هم که ثمره ووعینیت ایمان است .

همین گونه است ولایت یک حقیقت باطنی دارد که دل وجان سپردن به خدا واولیاء الهی آنهاست ویک حقیقت آشکاردارد که پیروی از اوامر الهی ودادوستد ایمانی در جامعه است به این معنی که مومنان سرمایه  ایمان خودرا درجامعه حاضرکرده وبه یکدیگرباسرمایه ایمانی برای ارتقاء ایمان واخلاق وزندگی وحیات طیبه یاری می کنند .

از نظر اسلام ایمان حیات اجتماعی دارد ودر جامعه جاری است ورشد وتکامل هم یک امری عمومی است ورشد همه به یکدیگروابسته است وامربه معروف هم دراین فضا وبا این مبانی باید مورد توجه قرار گیرد.

امربه معروف مثل هدیه دادن یک تجربه برای رشد سریعتراست همان طور که امروز تلاش وافر می شودتاتجارب بشری درعلم وغیره ذخیره ونگهداری شودتابه نسل بعد منتقل گردد وباعث شود که آنها سریعتر پیش روند وخطاها وجهل هارا تکرار نکنند.

 امربه معروف هم همین گونه است وهرمومنی به مومن دیگر سیره وسلوک وتجربه معنوی وانسانی را که از دین واولیاء آموخته واندوخته اهداء می کند تاراه را سریعتر رود وبی راهه را با راه اشتباه نگیرد .

 وامربه معروف درواقع جریان دادن ایمان درجای جای جامعه برای رسیدن کل جامعه به رشد معنوی ومادی است واگر امربه معروف نباشد این رشد اجتماعی متوقف خواهد شد ونهایت این که افرادی در گوشه ای به رشد محدود می رسند

همچون جوی ها وآب گیرهای پراکنده اما با امربه معروف این جوی ها به هم متصل گشته ودریای بی انتهایی را تشکیل می دهد که رشد ووسعت آن قابل قیاس با قبل نیست .