چند روز پیش به عیادت یکی از اقوام به بیمارستانی در یک مر کز استان رفته بودم وارد بیمارستان که می شدی تابلویی بزرگ تحت عنوان منشور اخلاقی در بدو ورود توجه را به خود جلب می کرد که درآن بر رعایت حقوق بیماران ورعایت شئونات اخلاقی وشرعی در بیمارستان تا کید شده بود.
وارد بخش بیماران قلبی شدم واز وضعیت بیمار ی که به عیادتش رفته بودم وقسمتی که بستری است پرسیدم که جوابی درست وحسابی نشنیدم وبالا خره بعد از کلی گشت وپرس جو اتاق وی را یافتم .
وارد اتاق که شدم با صحنه عجیبی مواجه شدم زنان و مردان بیمار ی را دیدم که نزدیک به هم در یک اتاق روی تخت ها در از کشیده بودند باور اش سخت بود که می دیدم در کشور ما بعد از گذشت سی سال از انقلاب اصول اولیه اسلامی و حقوق بیمار در آن جا رعایت نمی شود.
هم فضا غیر بهداشتی وکوچک بود وگنجایش بیماران را نداشت وهم اختلاط بین نامحرمان آزار دهنده بود با بیمارمان هم صحبت شدم یکی از بیماران را نشانم داد وگفت جانباز شیمیایی است .
بعد از عیادت از بیمار در راه بازگشت دوباره نگاهی به تابلوی منشور اخلاقی انداختم وخنده تلخی بر لبانم جاری شد یاد فیلمها وسریال های تلویزیونی می افتم که وقتی اتاق و تخت بیماری در بیمارستان را نشان می دهند
آن چنان فضا سازی می شود که بیشتر به هتل های چند ستاره شبیه است ومی بینم که واقعیات جامعه چقدر با آنچه در تلویزیون ارائه می شود فاصله دارد همان قدر که این تابلو با واقعیت بیمارستان فاصله دارد.
وبه این فکر می کنم که شاید تلخی وضعیت نابسامان وبه دور از شئون اسلامی بیمارستان بیشتر از درد جراحی وبیماری آن جانباز شیمیایی که برای بر پایی ارزشها سلامتی خود را فدا کرده است را آزار می دهد.
وامشب دیدن تصویر پرویز پرستویی (حاج کاظم آژانس شیشه ای) که به بدرقه جانباز هفتاد درصد ی رفته بود که با هزینه شخصی عازم خارج برای معالجه بود وخواندن خبر تلخ عدم همکاری بنیاد شهید برای تامین هزینه درمان آن عزیز مرا به یاد آن ملاقات انداخت.
و با خود اندیشیدم که گویی بی اعتنایی به جانباز و مردم و عقاید ومرام و مکتبی که او واحاد این مردم برایش از جان ودل مایه گذاشته اند یک رویه عادی برای برخی مسئولان گشته است ،
