دراغلب ادعیه ای که از ائمه علیهم السلام  رسیده هنگام خطاب به خداوند از تعبیر رب استفاده شده است در دعای عرفه نیز بیشتر نداها وندبه ها با رب است اما چرا در دعاها از میان اوصاف واسماء خداوند چون الله ،اله ،خالق وغیره، رب بیشتر مورد توجه است در پاسخ می توان به چند نکته درباره رب اشاره کرد

1-رب از اسماء وویژگی های خاص خداوند است که جامع تر از اله وخالق است خالق یعنی آنکه می آفریند واله آن که پرستیده می شود اما رب یعنی آنکه می پروراند ووصف پروردگاری کاملتر از خالقیت وامثال آن است

 ومی رساند که خداوند نه تنها آفرینده انسان وجهان است بلکه پرورش دهنده دائمی آنها نیز هست تفاوت مهمی که بین دین اسلام وادیان شرک آلود ویا تحریف شده است درچگونگی توصیف خداوند وجوددارد این  است که  برخی از ادیان شرک آلود وحتی به ظاهر موحد بیشتر بر جنبه خالقیت خداوند تکیه دارند

 و نوعی سخن می گویند که گویا خداوند بعد از آفرینش جهان وانسان آن را رها کرده است امادربینش ناب اسلامی ومعرفت متعالی ائمه اطهار خداوند دم به دم ودائم نسبت نزدیک واحاطه کامل بر موجودات دارد وهمه هستی در لحظه لحظه وجود ودوامش محتاج خداوند متعال است

 از این رو بر اسم رب تکیه بیشتر می شود تا توحید ومعرفت خالص ونسبت خدا وبنده را به درستی ودقت بیان نمایند و این موضوع را که تا درایمان کسی به ربوبیت دائمی خداوند نسبت به خود وجهان معتقد نباشد مشرک است بیان می کند

2-کاربرد دیگر رب در مقابل عبد است درواقع نقطه مقابل عبودیت ربوبیت است وهر عبدی محتاج رب است وتکیه بر وصف رب درواقع تاکید بر عبد وعبودیت از جانب ماست درادعیه مومن خودرا با وصف عبد می شناساند

وخداوند را با اسم رب می خواند تا نهایت نیاز خود واوج عظمت خداوند را بیان کند ودر نسبت رب و عبد ،رب مالک است وعبد ملک ومملوک و وقتی خطاب رب می شود انسان در واقع مالک خود را فریاد می کند

3-رب در بسیاری از مواقع دردعاها به یاء اضافه می شود و ربی گفته می شود واین نسبت و رابطه بنده وخداوند را شخصی وخاص وکاملا محسوس می کند یعنی از حالت کلی بیرون می آید وانسان دردعا با گفتن ربی نوعی نزدیکی ویژه وخاص به خداوند می کند

 خداوند درعین حال که خدای همه موجودات است خدای تک تک آنها نیز هست و هر موجودی وهر انسانی در کنار رابطه جمعی رابطه فردی و ویژه و منحصر به فرد با خداوند می تواند داشته باشد و اوج لذت بندگی وارتباط با خدا رسیدن به همین حس است

 حس ارتباط شخصی با خداوند متعال و بهترین عنوان واسم ووصفی که می تواند حامل ورساننده این معنا باشد ربی است وائمه اطهار با تکیه بر این اسم مارا به این ساحت می خواستند بکشانند تا طعم حضور خداوند را به نزدیکترین شکل حس کنیم