چندی پیش نکاتی را درباره اجتماع میدان فاطمی نوشتم وامشب اتفاقی مطلبی را در وبلاگی در پاسخ به آن دیدم که نوشته خود را بادروغ وتهمت وافتراء نسبت به بنده همراه نموده بود

ومع الاسف این نوشته آلوده به افتراء در مجله پارسی بلاگ هم منعکس شده بود که تعجب وتاسف انگیزتر بود البته این که فردی نقد ونظری بر نوشته حقیر با زبان استدلال بنویسد امری نیکو ودرخور تحسین است

اما زمانی که منتقد درفقر استدلال به عصای تکیده تهمت تکیه می کند ومی خواهد فردی را به صرف مخالفت فکری ونظری باتیر تهمت وافترا نشانه بگیرد وبگوید (به احتمال قوی نویسنده در فتنه 88 حضورداشته وجزو عوامل میدانی بوده است ) این نشانه چیست ؟

 آیا وقتی کسی که ادعای دفاع از حق امربه معروف دارد آشکارا منکر عظیمی چون بهتان را مرتکب می شود می تواند دردعوی خود صادق باشد  ؟

به این نویسنده وپشتیبانان ایشان باید متذکر شد که  با همین ادعای علیل وغیب گویی وافترا زنی ثابت کردید که درد جامعه امروز ودیروز ریشه در اخلاق دارد

 اخلاقی که شما ادعایش را می کنید اما به روشنی زیر پایش می گذارید دروغ می گویید وافترا می زنید وآن راعین دین داری می دانید  ونه تنها آبروی خود می برید که ارزش دینداری وپایبندی به دین را تنزل می دهید

 درحدیث معتبر از معصوم در کتاب شریف کافی نقل شده که مومن ممکن است دست به زنا بزند اما دروغ نمی گوید وشمایی که بر بدحجابان می شورید که مرتکب منکر شده اند

 می دانید که قطعا منکرشان به حد زنا نرسیده ولذا هنوز می توان بر بدحجابان نام مومن نهاد اما شمایی که آشکارا دروغ می گویید وبه دیگری تهمت می زنید به فکر ایمان خود باشید که طبق صریح روایت به شدت زیر سئوال است

واساسا از جمله دلائل نضج ورشد منکراتی چون بدحجابی ریشه در پای فشاری مدعیان بر منکرات بزرگتر چون دروغ گویی و افترا زنی و بی اخلاقی دارد

داشت؟واساسا درد جامعه ما امروز این است که کسانی مدعی ارزش ها هستند که به بدیهیات ایمان ودین داری ملتزم نیستند وقتی اساس اخلاق از سوی مدعیان به راحتی زیر پا گذاشته می شود چه توقعی از دیگران می توان داشت؟