روایت فتح که در دهه شصت وهفتاد شب های جمعه از سیما پخش می شد با صدایی دلنشین همراه بود که بعدها فهمیدیم کارگر دان آن مجموعه نیز همان صاحب صدای آسمانی است آوینی مهندس و هنرمند و متفکری  که با گذر از کوچه های روشنفکری خودرا در خیابان انقلاب یافته بود بعداز انقلاب خصوصا بعداز آغاز جنگ شخصیتی ویژه یافت وتمام اندیشه واحساس خودرا در خدمت انقلاب قرار داد البته با معرفتی سترگ و  آزموده 

آوینی تنها راوی وکارگردان مستند ساز نبود او متفکری در عرصه فرهنگ بود که سالیانی مدیریت مجله فرهنگی هنری سوره را بر عهده داشت ومقالات تامل انگیزی در آن می نوشت او در تحول روحی خود به آرمان شهری از جنس شهود و اشراق رسیده بود او  در هنر به اشراق اعتقاد داشت هنرمند را وسیله ای می دانست که باید زمینه لازم را در روح خود برای آینه تجلی حق شدن فراهم سازد

 او  در تئوری اشراقی خود قائل بود که هنرمند بین خود و سوژه و مخاطب نباید حائلی ایجاد کند واز اولین هنرمندان مستندی بود که میکرفون را آگاهانه از صحنه گفتگو حذف کرد وآن را مانعی در انتقال پیام می دانست

آوینی در نگاه اشراقی به جهان وهنر چندان به زمان اعتقاد نداشت لذا راحت بین حال وهزار سال پیش ارتباط برقرار می کرد در نگاه او جبهه ایران گویی روز دیگر یا آن دیگری از کربلا بود

 آوینی همچنین بشدت ایرانی وایران دوست بود هیچ وقت یادم نمی رود نوشته تجلیل آمیزی که از سریال (قصه های مجید )در سوره نوشت که بشدت احساسی احساسی پاک وزلال بود او این سریال را به خاطر بر خورداری از  رگ ورنگ ایرانی  بشدت دوست داشت 

وجه دیگر اندیشه آوینی فطرت محوری او بود او با آن که فلسفه غرب ‌واسلامی را در حد خود خوب خوانده بود وجای عقل وارزش آن را می دانست اما فطرت را فراتر می نشاند موضوعی که به نوعی ملهم از منبع متعالی چون قرآن بود  در این نگاه هنری که مردمی است وبا فطرت مردم ارتباط می گیرد ارزشمند است و لو آن که در محافل هنری وروشنفکری از اقبالی برخور دار نباشد لذا فیلمی چون( نیاز) را می ستود وبرخوردار از اصالت وارزش والا می دانست

 آوینی  غیرتی مثال زدنی هم داشت آن هم غیرتی کامل او هم در باره حدود الهی و حقوق اولیا الله غیور بود وهم در باره حق مردم، از یکی از یاران آوینی شنیدم که می گفت در تماشای فیلمی در سالن عمومی یکباره آوینی بلند شد وبه حرمت شکنی فیلم نسبت به حضرت زهرا فریاد زد وهمچنین در سخنان آقای پور احمد کارگردان (قصه های مجید) خواندم که می گفت کافی بود پیش آوینی ذره ای غیبت کسی شود فورا عصبانیت او مشهود می شد واین همان غیرت کامل است غیرت الهی وانسانی 

ویژگی دیگر آوینی عمیق  وجامع بودن او در فهم فرهنگی و سیاسی بود او بعداز قبول قطعنامه اتمام جنگ مقاله ای در سوره نوشت وبه  کسانی  که این مساله را هضم نمی کردند صلح امام حسن  را یاد آور شد وهمچنین موضع گیری شیعیان افراطی وزمان ناشناس  زمان امام حسن مثل سلیمان صرد خزاعی علیه امام حسن را عبرت گیرانه مطرح کرد وحرکت تند روانه را خامی بر شمرد

 آوینی منتقد بسیاری از روشنفکران وهنرمندان زمان خود از دکتر سروش تا مخملباف ودیگران بود اما همواره دو نکته را در نقد خود رعایت می کرد یکی برخورد اندیشمندانه وبا مطالعه وفکر ودوم پرهیز از پرده دری وهتاکی بود و لذا در سرمقاله  ای در یکی از شماره های سوره به صراحت نوشت روش او و مجله اش در نقد  مخالفان فکری پاک  از روش امثال روزنامه کیهان جداست و این خصیصه آوینی مورد اقرار مخالفان فکری او نیز بود به گونه ای که آقای مسعود بهنود که به نوعی جزو همان افراد ی بود که مورد نقد آوینی قرار می گرفت بعداز شهادت او به این خصلت نیکو وانسانی آوینی در مستند(مرتضی وما) اعتراف می کند 

 بهرحال آوینی از نوادر واز انسان های تکرار نشدنی دهه های قبل که گویا در پروراندن انسان های استثنایی دهه های پرباری بودند بود او به راهش ایمان ومعرفت والا داشت ودر پیمودن این راه می کوشید همه اصول وروش های انسانی والهی را به جد رعایت کند وهمچنان جای خالی او در عرصه فرهنگ وهنر بشدت احساس می شود و کتاب هایی که از او به یاد گار مانده مثل (مبانی نظری هنر ،آغازی بریک پایان ،آینه جادو ،حلزون های خانه به دوش و شهری در آسمان )و نوشته های دیگر همه خواندنی  ودر س اموختنی اند ،روحش قرین اولیاء الهی و امید که نظر ملکوتیش شامل حال ما خاک نشینان گردد