آمدن  امام به ایران ایران را وارد عصر جدیدی از حیات خودنمود وآن روز که امام آمد انقلاب  مردم ایران از چند جهت در اوج شکوه وتعالی بود نخست اینکه وحدتی بی سابقه بین نیروها واقوام مختلف شکل گرفته بود حس یاری به هم به حد بی سابقه رسیده بود و به تبع  امیدهای اجتماعی فزونی چشمگیری یافته بود تضادّها وتفاوت ها ازجنس قدیم وجدید رنگی نداشت، روشنفکر وسنّتی دین دار ولاییک ،غنی وفقیر دانشگاهی وحوزوی همه باهم بودند ودرکنار هم ورمز پیروزی نیز همان طور که امام بارها می گفتند همین وحدت ویک دلی بود 

دوم حضور حواریون اندیشمندومصلح چون دکتر بهشتی آیت الله طالقانی آیت الله منتظری واستاد مطهری  دکتر مفتح وآیت الله خامنه ای وآیت الله هاشمی ومهندس بازرگان ودکتر یزدی درکنار امام وانقلاب  بود که هرکدام وزنه علمی وسیاسی وبااندیشه اصلاحگرانه وانقلابی بودند واز این جهت انقلاب اسلامی غنای کم نظیر فکری را با خود داشت 

سوم جامعیّت شخصیّت امام خمینی در رهبری انقلاب  بود که هم عارف وهم فیلسوف وهم فقیه وسیاستمدار مصلح  بود جامعیت بی نظیری که قبل وبعد از ایشان درتاریخ هیچگاه مشاهده  نشد

این سه ویژگی با لوازمی که داشتند نوید تحولات ژرف وشگفت انگیز ومبارک را می داد پشتیبانی بی سابقه مردمی با حضور طبقات واندیشه های مختلف سیل خروشانی را ایجاد کرد که هیچ سدّ داخلی یا خارجی جلودار حرکتش نبود وباعث پیش رفتن نهضت وپیروزی شد حضور چهره های عالم واندیشمند انقلاب را از افتادن در ورطه تحجر وافراط گری وخشک اندیشی ونگاه تک بعدی به اسلام  در تدوین پیش نویس قانون اساسی وتعیین سیاست های اول انقلاب بازداشت و امید بخش تعادل واعتدال فکری وفرهنگی سیاسی در مسیر انقلاب بود وجامعیت امام هم نقاط قبل را تکمیل می کرد ومحوریت می بخشید 

اما سوکمندانه با گذشت چند ماه از انقلاب به علل ودلائل مختلف این عناصر حرکت وحیات بخش دچار اختلال شدند بخشی از انقلابیون با تمامیت خواهی وانحصار طلبی به حذف دیگر افراد وگروهها پرداختند تا حدّی که برخی ازآنها تا ترور فیزیکی نیزپیش رفتند  وبعداز ایجاد شکاف وتفرقه که آفت ویرانگر عنصر نخست یعنی وحدت بود با از بین بردن شخصیّت های اندیشمندی چون مطهری وبهشتی ومفتح در غنای فکر ی وعقبه فرهنگی انقلاب نیز تاثیر بشدت مخرب نهادند واین مسئله بعد از ارتحال امام به خصوص در دهه های اخیر از جانب گروه های دیگر وبه شکل دیگر ادامه یافت ودرسالهایی  عده ای فرصت طلب  باسیاست افراطی  در فرهنگ وسیاست وراندن امور به سمت تحجر با شکل جدید آن  وانحصار طلبی وخالی ساختن عرصه ها از انقلابیون حقیقی انقلاب اسلامی را  با چالش های جدی وخطرات بنیادین  مواجه ساختند که امروز نیز کم وبیش این روند  ادامه دارد 

لازمه مهم فکری  این روش های تخریب گر فهم ارتجاعی وتک بعدی از انقلاب اسلامی وباز تولید قرائت حکومت اسلامی به جای جمهوری اسلامی وکم رنگ کردن ارزش های اصیلی چون عدالت وآزادی وپیشرفت وحقوق سیاسی مردم در انقلاب  بود که در دهه های اخیر برخی از متحجران غایب  عرصه مبارزه عَلَم آن را بلند کرده اند 

ولازمه عملی آن حذف عناصر اصیل  وایجاد ناامیدی وبی اعتمادی اجتماعی و خالی شدن عرصه های مدیریتی از عناصر کاردان واستفاده نکردن از همه ظرفیت ونیروی خبره کشور ودر عوض پدید آمدن مسئولان ومدیرانی  ریاکار به خصوص در سطح میانی  و به تبع بروز فسادهای مدیریتی و تحمیل سیاست های انحصار گرانه به خصوص در عرصه فرهنگ در کشور را موجب شد  و  انحصار طلبی فرهنگی موجب رشد ابتذال فرهنگی گشت ورسانه هایی چون صداوسیما در فقر فرهنگی خود خواسته وکنار زدن نیروها باعث رشد هنر وفرهنگ مبتذل شدند 

واما راه چاره وعبور از این اوضاع مفسده خیز در  این است که دوباره به وضعیت اول پیروزی انقلاب باز گردیم  که حضرت امیر فرمود :

إِنَّ الاُْمُورَ إِذَا اشْتَبَهَتْ اعْتُبِرَ آخِرُهَا بِأَوَّلِهَا

کارهاوقتی شبه ناک شد آخر آن با اول آن سنجیده می شود(نهج البلاغه /حکمت 76)

لذا با بازگشت به آن عناصر اصیل باید  همه نیروها را در خدمت انقلاب بخواهیم تکثر فرهنگی را بپذیریم وبه جای نگاه تک بعدی صرفا فقهی یا سیاسی به دین وانقلاب نگاه های جامع وچند ساحتی را در اداره کشور به کار گیریم وآزادی وعدالت وجمهوریت واسلامیت ومردم ورهبران سیاسی واحزاب مختلف را باهم بخواهیم وآفت مهم تهدید گر انقلاب را انحصار طلبی فکری وسیاسی و کنار نهادن عناصری چون جمهوریت و تنگ نظری در گزینش نیروها بدانیم وآنها را درمان کنیم‌