اخیرا یکی از آثار جمالزاده داستان نویسنده برجسته معاصر را مطالعه می کردم واز اشراف خارق العاده او بر ادبیات وارجاع مکرر دیالوگ شخصیت های قصه به اشعار بزرگان این سرزمین در جای جای داستان به حیرت افتادم از مباحث علمی وریاضی وفلسفی مطرح در آن کتاب می گذرم که آنها نیز در نوع خود کم نظیر بودند،

این را مقایسه کنید با دیالوگ های سطحی وفاقد هر نوع هنر وفصاحت وبلاغت را در فیلم های سینمایی وتلویزیونی امروز که حاکی از بی سوادی ونا آگاهی فیلم نامه نویسان میدان دار ومیدان داری افراد فاقد فکر وفرهنگ در فرهنگ وهنر کشور است متاسفانه علم وهنر سوزی بلیه عام در رسانه های رسمی وغیر رسمی گشته است واین مساله علاوه بر تبعات منفی فرهنگی لوازم سوء اجتماعی وسیاسی دارد 

در قرآن کریم دوبار  سفارش به قول سدید شده است  وقول سدید را به سخن استوار ودرست و به سخندانی  ترجمه کرده اند و زمانی سخن حداقل در شکل سدید می شود که شنیده های آن مردم سدید باشد ودرست ودقیق سخن گفتن بر اشراف بر زبان وبرخورداری از جامعیت اصطلاحات باز می گردد متاسفانه نسل امروز انبان اصطلاحاتش بسیار اندک شده است چون رسانه هایی که خود خوراک فرهنگی می دهند بشدت فقر فرهنگی دارند لذا مردم نوعا یک جور واز اصطلاحات محدود در سخن گفتن استفاده می کنند واین باعث می شود اساسا احساسات واندیشه ها درست منتقل نشود

این مساله علاوه  بر ایجاد سوء تفاهم ها زیبایی های معنوی وادبی را در تعاملات از بین می برد مهم ترین ابزار ما در تعاملات اجتماعی وخانوادگی زبان است اگر این زبان فاخر وادیبانه  وسنجیده سخن بگوید فضاهای ارتباطی هم از  زیبا یی وهم از دقت در انتقال افکار وحالات به هم  برخوردار خواهد بود وآگاهی از ادبیات غنی گذشته واحاطه بر اصطلاحات وواژگان سهم مهمی دراین زمینه دارد 

 اگر فضای شنیدن وگفتن ما از واژگان اندک وسطحی انباشته باشد سطح فکر جامعه نیز به خودی خود پایین می آید چراکه به تعبیر زباشناسان ما با سخن گفتن می اندیشیم وهمچنین زیباییها وظرایف جهان را نخواهیم شناخت وظرایف کتاب های مرجعی چون نهج البلاغه وقرآن ودیوان حافظ ومثنوی  را نیز درک نخواهیم کرد وبه عکس در برخورداری از واژگان متنوع سطح فکر بالا می رود وفضای انتقال احساسات نیز توسعه می یابد واساسا گفتگو به معنای دقیق رخ می دهد والا جامعه با صرفا با هم در ارتباط است نه علاوه بر ارتباط در ارتزاق فکری از هم وارتقاء روحی 

متاسفانه فقر واژه شناسی وضعف ادبی به نحوی عمومی  شده که حتی مترجمان منابعی متعالی چون قرآن  در ترجمه اصلا آن فصاحت وسدید گویی قرآن را نمی بینند ومنتقل نمی سازنند در ترجمه ای دیدم مکر را به حیله وحیله را به مکر ترجمه کرده بود که هردو غیر دقیق ونادرست بود 

لذا بهتر است چون گذشته نه چندان دور سواد ادبیاتی جدی گرفته شود تا هم درک از جهان ومتون معتبر دقیق تر شود وهم تنوع ورنگانگی وزیبایی را در سخن گفتن ها ببینیم وهم با هم گفتگوی بهتری داشته باشیم