این روزها رفتن یک زوج هنری به کانادا به خاطر تولد فرزند شان در خارج  وبه تبع داشتن تبعیت خارجی مورد بحث محافل حقیقی ومجازی قرار گرفته  است

بسیاری بر این کار خرده گرفته اند خصوصا که پدر خانواده خودرا عاشق ایران وایرانی درسیمای جمهوری اسلامی جا زده بود وحال این رفتارش با آن ادعا نمی سازد برخی هم از او دفاع کرده اندوآن را مساله شخصی دانسته اند وبعضی نیز ضمن دفاع مقصر اصلی را سیاستمداران وسیاست های حاکم دانسته اند که حیثیت ایرانی بودن را در سیاست واقتصاد جهان تنزل داده اند اما براستی این عمل مذموم است یا نه ؟ ودلیل پاسخ در هر صورت چیست ؟

واقعیت این است که فارغ از این  که پدر ویامادری که  دست به چنان انتخابی می زنند  چه شغل وموقعیتی دارند وما در چه شرایط سیاسی واقتصادی هستیم، این عمل قابل دفاع نیست 

ایرانی بودن مثل رنگ پوست ونژاد وزبان گرچه انتخاب افراد نیست اما جزو هویت آنها محسوب می شو د فردی که ایرانی است یعنی نسلی از اباء واجدادش در این سرزمین نفس کشیده اند واز این آب وخاک ارتزاق کرده اند

اصل وفا به عنوان گوهر اخلاق اقتضاء می کند که او  سپاسگزار این سرزمین وخودرا وامدار این مرز وبوم ومتعلق به این خاک بداند واین البته درافرادی که از امکانات کشور  ومردم در جهت ارتقاء خود وخانواده شان بیشتر بهره مند شده اند باید قویتر وبیشتر باشد وگرچه از جهت حقوقی شاید ایرادی به افراد نباشد که تابعیت خود یا فرزندشان را در کجا تعیین کنند اما از جهت اخلاقی این امر ایرادات مهمی دارد 

اما پرسش دیگر این است که چرا چنین شده است که افرادی که توان واستطاعتی می یابند هویت خود را یا  فرزندشان را خارج از ایران تعریف می کنند ؟

به نظر می رسد تضعیف ملی گرایی که در دهه های اخیر به عناوین مختلف وبیشتر از ناحیه رسانه های رسمی صورت گرفت از عوامل اصلی بوده است واز این جهت البته سیاست گذاران مقصرند

ما حق نداشته ونداریم با عنوان دین یا مکتب سیاسی یا عنوان دیگر ملیت را تضعیف کنیم امری که شوربختانه رخ دا ده ودرحال تداوم وتشدید است بزرگان فرهنگ ما در طول تاریخ به ما آموخته اند می توان هم مسلمان واقعی بود وهم ایرانی اصیل واین دو (ایرانیت واسلامیت )به تعبیر دقیق ودرست شهید مطهری نه تنها همدیگر را نفی نمی کنند که مکمل وکمک کار ودر خدمت  هم بوده و هستند موضوعی که  به عمد یا سهو در سالهای اخیر مورد غفلت قرار گرفته است

بنابراین مهم تر از   احیای اقتصادی یا سیاسی ملیت ایرانی باید از جهت فرهنگی به این احیاء باز گردیم تا کجی ها راست شود 

اما سئوال مهم دیگر این است  که چرا مدعیان ایرانیت چنین رفتار می کنند؟ پاسخ آن به یک انحراف دیگر باز می گردد وآن جا افتادن فرهنگ ریا در کشور است 

همان طور که برخی با ریای دینی به مناصبی می رسند وسر از اختلاس در می آورند عده دیگر با ریای ملیتی چنین رفتاری را از خود بروز می دهند وهردو ریا دینی وملی در فضایی رخ می دهد که دیانت وملیت اصیل  مورد غفلت وبلکه تغافل  است وتوجه به ظواهر وا دعاها می شود ودینداران ووطن دوستان حقیقی به حاشیه می روند

اگر در دهه های اخیر به جای تکیه بر ظواهر دینی بر حقایق دین مثل صداقت وامانت داری تکیه می شد دیگر با لباس وظاهر دینی کسی دست در بیت المال نمی برد همین گونه است درملیت اگر به جای توجه به  ادا وادعای ملی بودن  بر حقیقت ملی بودن تکیه می شد وبه فرض  از  کسانی که با داشتن توان سکونت وتبعیت خارجی ایران را با تحمل همه سختی ها بر جای دیگر ترجیح می دادند  قدر شناسی می شد دیگر شاهد وضعیت فعلی نبودیم

وقتی بسیاری از افراد شایسته در کشور به اندک اختلاف سیاسی با داشتن عرق واقعی ملی به امریکایی وانگلیسی بودن متهم می شوند آن وقت دراین فضا ملی گرایان قلابی فرصت عرض اندام می یابند 

در خاطرات فرزند دکتر مصدق دیدم که گفته بودند در بیماری پدرم شا ه پذیرفت که ایشان را برای درمان به خارج ببریم  اما وقتی به پدرم گفتیم نپذیرفت و حتی حاضر به آوردن پزشک خارجی برای درمانشان به کشور نشدند از این جهت که می گفتند توده مردم امکان چنین کارهایی  را ندارند لذا از رفتن به خارج برای درمان وملاقات پزشک خارجی امتناع  نمودند وبیماری ومرگ را به جان خریدند ،اما امروزه رسانه های رسمی چه معامله ای با این شخصیت ها دارند غیر از بایکوت یا تخریب 

 حاصل این فضا سازی هاست که ملیون قلابی قد علم می کنند و البته بعد از تثیت جایگاه خود ورسیدن به منافعشان تازه باطن خودرا آشکار می کنند وآن کار دیگر می کنند و همه را دربهت وحیرت فرو می برند