شعبان که می آید یاد یکی بیشتر در دل دردمندان می طپد شعبان که می شود جای خالی یکی  که امتی است بیشتر حس می شود

شعبان فریاد از دست عصیان در عصر خسران انسان است اگر به آیه های قرآن یقین داشتیم اگر با کثرت گناه معنی عصمت

از ذهن وقلبمان نرفته بود اگر به غفلت وغرور غربی گرفتار نبودیم اگر در درون وبیرون دنبال انسان می گشتیم اگر نبود حضور در

زندگی زنگ زده مان را حس می کردیم  آن وقت برای نجات از خسران سر بر خاک تضرع ودل به صاحب عصر می دادیم

آن وقت در هجمه گناه آسوده نمی نشستیم وعصمت زمان را به یاری  می طلبیدیم آن وقت از غم غریبی خود وغیبت شاهد زمان

شب وروز نداشتیم  ولی چه سود که ما هم ما به عصیان وخسران خو گرفته ایم از ظهور زشتی از شیوع آلودگی عاصی وشاکی

نمی شویم به عادات زمانه عادت کرده ایم ودردی حس نمی کنیم تا درمانگری جستجو کنیم در زینت های ظاهری غرق گشته ایم

وظلمتی نمی بینیم تا در پی نوری باشیم  جمله معروفی است که منتظر مصلح باید صالح باشد وباید افزود منتظر مصلح باید منتظر باشد

آن که از آنچه که هست ناراضی وناشکیب است حس انتظار دارد وآن که در زمین وزمان حس غریبی می کند در انتظار آشنا ست

وآیا ماچنین هستیم ؟علی فرمود مهدی در زمان خود غریب است مثل اسلام ( خطبه 181 نهج البلاغه )    وبی شک منتظران مهدی نیز غریب ودردمند هستند